ΕΝΑΣ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΑΣ

Εκείνο το πρωί περιμέναμε  την επίσκεψη του Δημήτρη . Έτσι απλά .Με μία απορία όμως για το τι θα συναντήσουμε. Με μία αδιόρατη ανησυχία για το πώς θα το αντιμετωπίσουμε  .

Όταν ήρθε ,αυτό που όλοι  αντικρίσαμε ήταν περίεργο ασυνήθιστο. Ένα παλικάρι καθηλωμένο ,ακίνητο σε ένα αναπηρικό καρότσι. Μια εικόνα σε πλήρη αντίθεση με την διαρκή κίνηση, που βασιλεύει εξ ορισμού σε ένα δημοτικό σχολείο .Το πρώτο συναίσθημα ήταν η θλίψη. Όταν όμως ο Δημήτρης ξεκίνησε να μιλά τότε αυτή η άρχισε να υποχωρεί ,όπως το θολό  τζάμι που ξεθαμπώνει σιγα σιγά, γίνεται διάφανο, επιτρέποντάς σου να δεις κατάματα την αλήθεια. Η διάθεση για επικοινωνία, η ηρεμία, η ειλικρίνεια ,το χιούμορ του μας κατακτούσε και μας μάγευε .Είχαμε   μπροστά μας ένα" μικρό θεό "που είχε τρομάξει ,είχε πονέσει ,είχε βρεθεί στα πιο σκοτεινά και δύσκολο μονοπάτια της  ζωής .Και είχε βγει νικητής. Γιατί αγωνίστηκε ,συγχώρεσε δεν το έβαλε κάτω. Μία συμβουλή του η αισιοδοξία.

Ήταν η μοναδική συγκέντρωση μαθητών που κυριαρχούσε απόλυτη προσοχή . στο τέλος , αυτό τον ύμνο στη ζωή , τον διαδέχτηκαν αυθόρμητα κάποια λεπτά σιωπής. Έτσι απλά. Όπως αρμόζει σε μια ηρωική προσωπικότητα.